Ik zaaide enkele maanden geleden naar hartelust in het bakje dat mijn echtgenoot mij timmerde. Eerlijk gezegd geloofde ik toen niet echt dat er iets zou uitkomen. Laat staan dat we iets uit die tuin zouden kunnen eten. Ooit. Welnu, ik zeg u, ik had ongelijk.
De sla werd al verschillende malen kortgewiekt en schiet sneller uit dan wij kunnen eten. Het ijskruid is ondertussen zo groot dat het niet eens meer op ijskruid (lees kleine fijne blaadjes) lijkt. Af en toe komen er kinderen langs, die een vlezig blad als een volwaardige sandwich naar binnen duwen. Op de aardappelen, de paprika, tomaten en de boontjes is het nog even wachten (die zullen te oogsten zijn als wij 3 weken op congé zijn.)
Maar wat zagen we vandaag? Wortelen! Oh joy! Prachtige gekleurde worteltjes die straks tot mijn avondmaal zullen verworden.
Er is ook Oostindische kers. Dat is eigenlijk echt prachtig onkruid (staat dus ook niet in de moestuinbak). Ik gebruik de blaadjes als spinazie en de bloempjes als versiering. Als er al geen kind mee weg is.
Er staat nog iets in de tuin. Iets groots. En toch vergat ik het. Niet omdat ik het niet zag staan, maar wel omdat ik niet meer wist wat het was. Bleek Zwolse knipselderij te zijn.... Heerlijk in al uw soepen en pureetjes. Maar als je het vergeet, dan krijg je dit! Daar zou je het toch voor doen hé?
Enfin, ik geniet van mijn 'vergeten' groenten. En gelukkig staan we niet allemaal even maniakaal te kijken aan de zijlijn wat er zich nu weer ontvouwt. Er moet dezer dagen ook veel gespeeld worden. Trouwen en babies kijgen doe je ook in de vakantie. 30° of niet.