In actie

Zondag is rustdag. Ik weet het. Maar rusten mét activiteitjes is zoveel leuker. Ik voerde er dit weekend twee uit. Twee Pinterestjes die al even op het lijstje stonden. Voor de lol. Eén voor mezelf én één voor iemand anders (bijna Kestmis. Ge weet wel, dat feest met die briefjes en lijstjes en verlangens). Tenminste als het goed afloopt. Anders is het voor de vuilbak. Kortom, 't is altijd voor iets of voor iemand en ik heb me geamuseerd met testen.

De sloffen verdien nog wat afwerking maar zijn héél warm en gezellig.
Het cadeautje moet ook nog wat afgewerkt worden. Tot het een waardige afgever is.

Nog drie cadeautjes te gaan; een gehaakte sjaal met puffstitch (gaat geweldig goed vooruit met haakpen nr 12), katoenen zakjes om plastic in de winkel te vermijden en nog eentje waarvoor ik Pinterest nog eens van links naar rechts en van boven naar onder moet doornemen. Er zijn erger dingen in 't leven!

Barbie redt de wereld

Vrouwen en vuilzakken buitenzetten... dat is zoals een man vragen om heu... neem nu .... ik ehm... allez, ja ge weet wel (met die nieuwe mannen, vindt ge begod nog niet meteen een goed voorbeeld.)

Maar dus, vrouwen en 'de grijze zak' dat is geen match. En laat dat nu schoon samenlopen met de nieuwe vrouwensport* 'hoe afval (plastic) vermijden'. Het net puilt uit van de tips and tricks. Je wordt rond de oren geslaan met recepten om zelf tandpasta te maken, afwasmiddel te brouwen en poetsmiddel te toveren. Koekjes koop je niet, maar bak je. De slager wordt vriendelijk verzocht het vlees meteen in een bokaal te doen. Je voelt je geweldig Middeleeuws én schuldig wanneer je er niet aan gedacht hebt je eigen recipiënten mee te brengen naar de winkel.  "Ocharme die zeeschilpadden", roepen mijn kinderen al wanneer ze iemand een zakje zien nemen.

Vorige week was het zover. Ik ging een level-up! Ik zou naar de Bio-planet gaan en zonder plastic weer buiten wandelen. Ik zou weigeren hun afval binnen te nemen. Neen! Neen! Ik wil het niet! Gewapend met zowat alles wat me handig leek, ging ik strijdvaardig op pad.

Eerste rek: pasta en rijst. Allemaal in plastic verpakt. Pasta kan je nog zelf maken. Maar rijst lijkt me lastiger. In mega-hoeveelheid bij de Chinees dan maar? Ik liet alles staan.
Tweede rek: het vlees. Ik haal fier mijn dozen boven en hoor de lieve mevrouw zeggen 'sorry, dat mogen we echt niet  doen. Voedselveiligheid.' Say what???? Zie mij hier staan met al mijn goede voornemens! Resultaat, biovlees in papier in maiszakje. Kan nog net, maar toch.
Derde rek: groenten en fruit, vers en los. Heerlijk om te verdelen over mijn dozen en bakken!

Aan de kassa: chaos. Maar dat vinden ze daar gelukkig niet erg bij Bio-planet. Ze zijn daar geweldig ZEN!
Maar ik vond het moeilijk. Er was in ieder geval nog héél veel groeimarge.

Wat ik miste waren katoen zakken. Voor brood, fruit, .... Ik maakt vanavond dus twee grotere exemplaren van een oude kussensloop die ik ooit in de Kringwinkel vond. Hij ligt er al jaren, omdat ik 'm nooit wou versnijden voor iets. Maar zie, nu is het moment. Barbie, komaan, red de wereld... je kan het!

Zelf je tassen maken? Ideetjes opdoen? *Sporten? Laat u gaan? 

Deze site geeft geweldig veel inspiratie! Bea Johnson is ook goed om u wakker te krijgen. En no-impact man Colin Beavan.  Oh, en de markt. Die maakt ook héél veel goed.

Zelf al iets geprobeerd? Ik ben zo benieuwd.

En ondertussen staat mijn pot azijn met pompelmoesschillen op de kast. Te wachten tot het badkamerkuismiddel wordt. Can't wait!

Beloofd

Beloofd is ... beloofd. Ook al zit er bij mij soms bangelijk veel tijd tussen de belofte en de uitvoering, mijn geweten speelt altijd op... en zo wordt elke belofte uiteindelijk ingelost.

Ergens in januari zag ik op Facebook dit:


De eerste vijf personen die op deze status reageren, krijgen van mij, ergens in de loop van dit jaar, een willekeurig presentje: mogelijk gebakken lekkers, een welgemeend persoonlijk briefje of kaartje, een creatief hebbedingetje. Zonder enige waarschuwing en wanneer ik er toevallig zin in heb.
Het addertje? Dezelfde vijf mensen moeten dit zelfde aanbod op hun muur zetten. Positieve energie rond laten vloeien daar worden we allemaal warmer van vanbinnen!" Positieve energie rond laten vloeien daar worden we allemaal warmer van vanbinnen!" Positieve energie rond laten vloeien daar worden we allemaal warmer van vanbinnen!" Positieve energie rond laten vloeien daar worden we allemaal warmer van vanbinnen!" Positieve energie rond laten vloeien daar worden we allemaal warmer van vanbinnen!"



Mijn enthousiaste ik sprong daar bovenop en zag dat enkele mensen haar volgden. Die mensen hebben dus nog steeds iets tegoed. Gelukkig is het nog steeds 2013!


Dit wordt het:

Schattige sleutelhangers. Klaar om nieuwe deuren te openen in 2014.

Buiten het Facebookgebeuren was hier iemand in huis die ook goed onthouden had dat ik ooit, ergens, in de loop van dit jaar zei "Tuurlijk krijgen jullie ook een tante hilde pop. Een mooie, met haar en kleertjes naar keuze!". Daar hang ik sinds die dag dus ook aan. En elke keer kwam er iets tussen... tot ik plots bedacht dat mijn dagen bijna geteld waren (lees 'het is al bijna december') en ik in actie schoot. Ze zijn nog kaal, maar al niet meer helemaal naakt. Binnenkort kunnen we ze echt dopen, die 'kleine Ella en kleine Luna'. 

En kunnen ze eindelijk samenspelen met 'kleine Fien'. Die al maaaanden bij haar poppenmama is. Alleen!

De poppenmama's zijn alledrie 12 jaar en zitten in het eerste middelbaar. En ik ben eigenlijk feitelijk zo dankbaar dat ik ze blij maak met een pop. Zo dankbaar dat ik beloof volgend jaar iets korter op de bal te spelen en niet alles tot op 't laatste nipperke te laten liggen. Beloofd!

Discofever

Donkere dagen ... dat betekent bij ons vooral 'verjaren'.

Onze oudste werd 12. Het is een cliché, maar jongens... gisteren lag ik nog te zweten in het kraambed.
Met één sok binnenstebuiten aan mijn voet vroeg ik 'En, is het nu een meisje?'. Ondertussen is dat meisje groot genoeg om een hele dag in de badkamer te staan en met haar beste vriendin krultanggewijs krollen te draaien. Om glitteroutfits te passen, schoenen goud te spuiten en dancemoves te oefenen. U hoort het komen... we hielden een discofuif.

Vorig jaar kozen de dames voor een duo-feest in thema, nl. Halloween. Ik Pintereste me suf en verzorgde de bewuste feestavond. Een volledig buffet met afgehakte vingers, guacomolobrakende pompoenen, oogballen en opengespatte hersenpannen*. Kortom, geslaagd!

Deze keer moest er gedanst worden. Het eten was ondergeschikt aan DJ en aankleding. We sleepten discobollen aan en voorzagen ons van een Dame Ednabrillen. Kwestie van een beetje op te gaan in 'the crowd'.

 

 

disco-hapjes

 

disco-berichtjesboom, met daarnaast een pot te grote en te roze bubbelgums

 

 

 

disco-hoofd

 

discomama

 

discobamba

 

Een knalfuif van 19 tot 22u, op cola en sprite dat gaat dus prima.

Als de sfeer maar juist zit en de harten maar groot zijn.

 

 

 Discotieners anno 2013. Dat is de max!

 

*Aangezien het een duo-feest was, werd het 'werk' gedeeld. Maw, een dagje gedeelde smart met de topmoeder van dé vriendin. Volgend jaar héél graag opnieuw.

Où j'étais reine...

Wij hadden dit weekend geen kinderen. Enfin, we hadden er wel, maar ze waren weg. Een schoner excuus om zelf uithuizig te zijn, bestaat niet.

We trokken naar de taalgrens. Waar men noch Nederlands, noch Frans praat. En als je écht rijk bent, komt daar nog een kletske Engels bij. Daar waar de bossen belachelijk groen zijn. De kunst precies goedkoop is en de huizen volgens mij bewoond worden door personages uit Hitchcockfilms. De brusselse rand... place to be!

Op het verlanglijstje van deze weekendkoningin:
- een fijne plek om te logeren.
- een museumpje.
- lekker eten.
- een sauna bezoek.
- een brocantemarkt.
- het vinden van een geo-cache.

Missie volbracht? 100% de koning te rijk.

Een fijne plek om te logeren
La Cabane. Zo schattig! Wat gewone stervelingen een tuinhuisje noemen, noemt een beetje zakenvrouw 'Le refuge du Pêcheur'. En omdat ik nooit zo'n schoon foto's kan trekken geef ik jullie gewoon de link. Als je eens verdwaalt ginder, bel dan Cécile!

Een museumpje
In La Hulpe ligt, goed verscholen, het kasteel van ... La Hulpe. En in dat kasteel huist het Folon-museum. Proper. Gezellig. Sympathiek. Aanrader. En gratis voor bezoekers met leerkrachtenkaart. Zwaar fan!

Een sauna bezoek
Na het museum en een wandeling door het park, hadden we wat warmte en luxe verdiend. Een spa-resort bracht soelaas. We sukkelden tussen wat anciens in een Afrikaanse opgietsessie en probeerde ons de rest van de namiddag waardig te gedragen (lees 'niet struikelen', 'geen ruimtes binnengaan waar je niet van weet wat er gebeurt', 'elegant stappen met gehuurde teenslippers', ...). Foto's nemen is daar niet toegelaten!

Lekker eten
Lekker eten is een must. Je moet toch eten, dus kan het beter lekker zijn. Er werd ons aangeraden naar Victorine te gaan. Alwaar ze, volgens KnackWeekend, heerlijke paling hebben. En waar de hoogblonde gastvrouw al zeker 70 jaar in de zaal staat en het menu nog spijskaart heet. Maar, waar je duidelijk beter even reserveert. Het werd Chinees bij Yim.

Een brocantemarkt
In Waterloo is het blijkbaar elke zondag mega-rommelmarkt. Ontdekking van ... wel, sinds lang! Veel, veel, heel veel rommel. Schone rommel! De tijd was beperkt, dus zijn we gedwongen binnenkort opnieuw het 'slachtoffer van Waterloo' te worden.

Het vinden van een geo-cache
't Is bijna een running gag. Ik die overal coördinaten van caches mee naartoe sleep, en de cache die nooit in 't programma past. Volgens mij reden of liepen we er dit weekend 25 keer over. Maar 't zal nog lang duren voor ik dat zal weten. N 50° 46.133 E 004° 28.733 is nog steeds een mysterie voor me.

Kleine ode om af te sluiten
En omdat ik ook zwaar fan ban van J. Brell, speelde ze dat speciaal voor mij op de terugweg op Studio Brussel. De Nederlandse versie van een ijzersterke Franstalige song.  Perfecte synthese van het weekend medunkt! Zakdoeken in de aanslag? Komtie!

Brel Jacques - Ne me quitte pas door  smileynoir

"Moi je t'offrirai des perles de pluie

Venues de pays où il ne pleut pas

Je creuserai la terre jusqu'après ma mort

Pour couvrir ton corps d'or et de lumière

Je ferai un domaine où l'amour sera roi

Où l'amour sera loi

Où tu seras reine"

Schat

Mijn schoon-oma is gestorven. Dat is niet leuk. Ze was heel oud, dus op zich was het niet echt abnormaal. Maar het is toch niet leuk. Ze wordt gemist. En haar grote huis moest worden leeg gemaakt. Dat is ook niet leuk, omdat het dan net is alsof je haar samen met het servies en de tinnen taloren in een doos stopt. Alsof je haar zomaar weggeeft aan het goede doel of erger nog, achterlaat op het containerpark. 

Haar dochters deden het grote werk. En vandaag mochten wij komen kijken of er nog spullen waren die wij wilden hebben. Gek genoeg waren de zaken die ik leuk vond, niet diegene die ze verwacht hadden dat we zouden meenemen, zoals de nieuwe blinkende vaas of broodrooster. 

Maar wel deze schatten:

Oude boeken met covers en titels die niets weggeven van de inhoud van het boek. Kleine doosjes in prachtige kleuren met typemachinelint. Een leeg flesje n°5 (omdat dat nu eenmaal een icoon is).

Een doos 'subito stijfsel' omdat ik daarmee moest lachen. Zeker in combinatie met die schoon madam op de doos ( a dirty mind is a joy forever!) én een flesje planten make-up ( say what???). 

Daarnaast een taartvorm met uitneembare bodem waarin duidelijk al menig gateau tot stand kwam, de oude aardappelmesjes én het slijpsteentje. Een broodmes, manchet-knopen met initialen van de opa, een oud doosje van vaseline én een houten puree stamper. Omdat het een grappig object is.

   

En alsof dat allemaal nog niet genoeg is, ook nog 150 000 klosjes garen, lintjes en naaibenodigdheden, een draagbaar radiootje én een casette van Will Tura. Oh, en een heel oud kookboekvandenboerinnenbond, dat bol staat van de zelfgeschreven recepten die ertussen zitten.

Allemaal schatten die wij vanmiddag redden van de vuilbak. Allemaal spullen die jaren lang in schuiven en doosjes zaten bij een schat van een vrouw. We zullen ze koesteren.

Zelfgemaakt

Wij deden vanavond van zomer. En zelfgemaakt zelfgekweekt. Een bord vol groenten. A-lle-maal uit onzen eigen hof!

ah, neen, da's de verkeerde volgorde...

 Dit is wat ik bedoel. Een bord vol kleur. Vol aardappel, kool, koolrabi, wortel, pompoenpuree met salie + andere kruiderij en (gekocht) brood (maar dat is dan ook geen groente, dus niks gelogen).

En dit is de toekomst. Waar we ons eigen insecten kweken in bokalen. Omdat zo'n groentenhof in 't stad wel leutig is maar eigenlijk feitelijk toch redelijk weinig opbrengt. Behalve dan vanavond. Wat een afsluiter van de laatste zomerweek!

Vakantiegroen

Ah, vakantie. Periode van ontspanning en genot. En van groei, zowel persoonlijk als in den hof.

Voor we vertrokken konden we ons verheugen over onze aardappeloogst. Geplant in een zwarte zak, zoals Wim (uit de Moestuin van ....) ons voordeed. 6 mini bio-aardappelen werden na weken koesteren zowaar... 6 bio-aardappelen. Alle begin is moeilijk. Maar 't plezier was groot.

Wij zijn nog niet zo gevorderd als sommige echte boerenvrouwen. En dus vertrokken we -na de laatste levieten gelezen te hebben aan de buren- zonder probleem op vakantie. Met een gerust hart. Ze mochten oogsten naar hartenlust en moesten water geven bij aanhoudende droogte. Toen we terug thuiskwamen, vonden we de tuin in een zekere staat van chaos. Er was water gegeven, want alles stond ge-wel-dig schoon. Een beetje té zelfs. 

Gelukkig was het enkele uren droog vandaag en kon ik me bezighouden met den opkuis. Een echte voor en na! Het is u misschien niet duidelijk, maar voor mij is het 't verschil groot. Er is terug enig overzicht en structuur. De tomaten hangen weer op hun plaats, de winde is verjaagd, het ijskruid kort gewiekt.

De oogst was.... eerder beperkt. Enkele joekels van wortels, een koolrabi en wat rijpe tomaatjes. 

De kinderafdeling is tijdens onze afwezigheid ook wat in volume toegenomen. Pompoen tot bij de buren en komkommers voor heel de straat.

Zolang het groeit is het zomer denk ik dan! Tijd voor een fris glas rosé... dat steekt zo lekker af tegen al dat groen!

Vergeten

Als u hebt gevolgd, dan weet u dat ook wij sinds kort een moestuin hebben. Een moestuin anno 2013 dat is een lapje, liefst vierkant, met véél ambitie! Zo ook de onze dus.

Ik zaaide enkele maanden geleden naar hartelust in het bakje dat mijn echtgenoot mij timmerde. Eerlijk gezegd geloofde ik toen niet echt dat er iets zou uitkomen. Laat staan dat we iets uit die tuin zouden kunnen eten. Ooit. Welnu, ik zeg u, ik had ongelijk.

De sla werd al verschillende malen kortgewiekt en schiet sneller uit dan wij kunnen eten. Het ijskruid is ondertussen zo groot dat het niet eens meer op ijskruid (lees kleine fijne blaadjes) lijkt. Af en toe komen er kinderen langs, die een vlezig blad als een volwaardige sandwich naar binnen duwen. Op de aardappelen, de paprika, tomaten en de boontjes is het nog even wachten (die zullen te oogsten zijn als wij 3 weken op congé zijn.)

Maar wat zagen we vandaag? Wortelen! Oh joy! Prachtige gekleurde worteltjes die straks tot mijn avondmaal zullen verworden.

Er is ook Oostindische kers. Dat is eigenlijk echt prachtig onkruid (staat dus ook niet in de moestuinbak). Ik gebruik de blaadjes als spinazie en de bloempjes als versiering. Als er al geen kind mee weg is.

 Er zijn ook asperge-erwtjes. Dat klonk zo leuk toen ik zaad moest bestellen dat ik me niet kon inhouden. Toen de plant ook begon te groeien en bloemen gaf (prachtige rode) moest ik natuurlijk opzoeken hoe ik dat in godsnaam moest klaarmaken. Peultjes (2cm) oogsten, even in zout water koken en door de gesmolten boter halen. Héérlijk. Al zou het fijn zijn dat een oogst soms meer dan 6 peultjes bevat. Want een echt volwaardige groeteschotel kan je dat moeilijk noemen natuurlijk. Maar, we dwalen af....

Er staat nog iets in de tuin. Iets groots. En toch vergat ik het. Niet omdat ik het niet zag staan, maar wel omdat ik niet meer wist wat het was. Bleek Zwolse knipselderij te zijn.... Heerlijk in al uw soepen en pureetjes. Maar als je het vergeet, dan krijg je dit! Daar zou je het toch voor doen hé?

Enfin, ik geniet van mijn 'vergeten' groenten. En gelukkig staan we niet allemaal even maniakaal te kijken aan de zijlijn wat er zich nu weer ontvouwt. Er moet dezer dagen ook veel gespeeld worden. Trouwen en babies kijgen doe je ook in de vakantie. 30° of niet.

Vooravond

Vrijdagavond. De laatste (halve)schooldag zit er op. Mijn oudste dochter is lagere school af en is al meteen naar 'een fuif'. De jongste ziet het groots: pizza en film en langer op dan normaal. Allemaal goed vanavond. Want... het is vakantie. Daar kan ik niet meer naast.

Way na bedtijd gaan we naar boven. Baf, meteen de neus op de feiten. Hier heeft tijdens mijn afwezigheid vanmiddag al iemand duchtig gespeeld precies.

 Ah, onze badkamer. Waar ge moogt zijn zoals ge zijt. Laat u gaan! Alle remmen los! Of ge nu op een paard zit of chinese paraplu's in uw gat haar hebt ... Vanavond mag alles!

Al riskeer je wel -indien bendevorming- opgerold te worden...

Zo, snel gepiept, toch nog op tijd in bed. Ahum.

En toen had ik nog 5 minuten me-time. Juist genoeg om deze kerel eindelijk een plek te geven.
Kei handig toch... om boodschappen mee te geven. Kattebellen aan te kleven?

Al is de timing natuurlijk een beetje lullig. Want de volgende twee maanden, zal hier geen juminassloef (lees turnpantoffel) meer te zien zijn! Jippie!

Het zomert!

Het zomert, het zomert! Mijn groenten zijn in gang geschoten, de katten van de buren vechten met elkaar, de kinderen gaan zonder jas noch boekentas naar school. De apéro's vloeien vlot, de BBQ's zijn ondertussen proper. Het zomert, het zomert.... 

Er gebeurt veel en tegelijk precies heel weinig. Gelukkig nam een van mijn dochters deze foto. Zegt alles.