Verjaardagspost

Vandaag verjaarde ik. De voorbije zoveel jaar heb ik daar precies een beetje aan moeten wennen. Tot ik vandaag op het punt ben gekomen dat ik er echt van kan genieten. Nergens een reden tot dagdepressie te bekennen. Zelfs dat lange grijze haar dat vanochtend zo nodig recht op mijn hoofd moest gaan staan, negeerde ik professioneel. Pas op, al vele jaren levert mijn omgeving me alle redenen om content te zijn. Menig verrassingsfeestje werd georganiseerd, waarvoor dank. Maar om een of andere reden ging het vandaag echt vanzelf.

De dag begon met een maandagochtendontbijt, dat voor de gelegenheid werd opgefleurd door kaarten van de dochters. 'kaarten' klinkt te weinig en dat is het ook. Het waren eigenlijk gepersonaliseerde boekjes met tekst én tekeningen. Héérlijk! 

Ik kreeg ook pannenkoeken vanochtend. Van mezelf, want ik had ze de avond voordien nog even snel gebakken. Pannenkoeken kan ik ALTIJD en OVERAL eten. Of had ik dat al eens gezegd?

Doorheen de dag hielp de technologie om de vele wensen in mijn mailbox of GSM te doen belanden. Ik kreeg zelfs een serenade én een echte postkaart. Van dezelfde persoon nog wel. Mijn lieve collega's kregen een doos koekjes voor bij de koffie en chocolat om eventuele zorgen te doen vergeten. En ik op mijn beurt kreeg een zalig zachte sjaal en van alles voor in mijn bad. Lekker lang geniet van.

En nu moet ik snel afsluiten en mij gaan uptutten. Want 'we' gaan uit. Mijn gezin en ik. Naar een plek waar ze 'Oostelse' keuken hebben. Omdat ze alle drie weten dat ik daar zot van ben. Geen van de drie is zelf fan. Dat noem ik nog eens echte liefde!