Een dag uit het leven van... mezelf.
7u45: eerste acupunctuurbehandeling. Beetje spannend. En ook een beetje vroeg. Voor wie even niet kan volgen, er is sinds vorig jaar iets aan de knie. Om kort te gaan, hij plooit niet meer. Zowat alle kaarten zijn ondertussen getrokken (chirurg, kine1, facia, kine2, voetreflex, eigen geloof en kunnen, ... ). Acupunctuur is zowat de laatste Joker in den boek. Enfin, ik lag daar en zag dat het goed was. 4 naalden in mijn been geprikt en veel uitleg later stond ik met een positief gevoel na een uur weer op straat.
9u45: trein richting Mechelen. 6 voorstellingen in 't Engels van studenten architectuur over de toekomst van de site rond de nieuwe Dossin Kazerne. Een schoon project medunkt. Fijne ideeën van de jeugd. Moge het stadsbestuur de ballen hebben om er voor te gaan.
12u45: voorstellingen gedaan, stukje cake in de hand.
12u46: telefoon van 't school. "Dochter gevallen tegen kruiwagen, ziekenwagen is onderweg. Man onbereikbaar." Ge moet weten, ik werk ongeveer naast de school. Nooit vallen ze. Maar uitgerekend nu, nu ik vastzit in Mechelen, natuurlijk wel. Ik bel ons plaatselijk The A-team (lees "vrienden zoals er niet veel rondlopen die dan toevallig ook nog vrij zijn vandaag!") die gelukkig -alsof het niks is- de boel overnemen en gezwind naar het ziekenhuis rijden alwaar ze ziekenwagen, directeur en kind opvangen.
Ondertussen cross ik (relatief in mijn toestand) door een snerpende koude naar het station en zie ik de trein aan mij voorbijgaan. Niemand in de buurt om tegen te vloeken, dus besluit ik me een warme plek te zoeken waar ik een uur (ja, een uur!) kan wachten. Dat lukt. Gelukkig.
14u03: trein terug naar het thuisfront. Te voet naar spoedafdeling, ondertussen wild SMS-end om op de hoogte te blijven van de situatie. Alles blijkt onder controle en ik ben er bijna. Ik scharrel de eerste de beste verpleger vast en vraag waar ze zijn. "meisje met hoofdwonde? neen, niet gezien" OEDADDE, niet gezien? Jawel, ze ligt hier. Ze is net door u terug aan elkaar gezet! Het kind blijkt in een ander ziekenhuis te zijn. Dat was de papa eventjes vergeten door te bellen. Oeps, kan gebeuren.
14u45: terug door de kou te voet naar het werk. Om even tegen de collega's zeggen dat ik het opgeef voor vandaag. Mijn persoonlijke 'BA' komt me ophalen met haar A-team VAN. Het kind speelt met de smartphone en is helemaal afgeleid en opgelapt. Ik krijg nauwelijks een goeiendag. Goed teken.
En dan de rest van den avond. Samen gegeten, lange tafel heerlijks (vegetarisch allegaartje). Witte wijn en vrienden. Rust. En dan, als uitsmijter, de CD voorstelling van Jackobond in de Roma. Malse zetels en een bolleke Koninck. Zinneprikkelend.
Enfin, 't was een volle dag. Met naalden en prikkels in alle breedste zinnen van het woord.
En dan nu, niet voor gevoelige kijkers, de foto's. Het ziet er allemaal gruwelijk uit, maar 't kind fietst alweer vrolijk naar school!
En dan de rest van den avond. Samen gegeten, lange tafel heerlijks (vegetarisch allegaartje). Witte wijn en vrienden. Rust. En dan, als uitsmijter, de CD voorstelling van Jackobond in de Roma. Malse zetels en een bolleke Koninck. Zinneprikkelend.
Enfin, 't was een volle dag. Met naalden en prikkels in alle breedste zinnen van het woord.
En dan nu, niet voor gevoelige kijkers, de foto's. Het ziet er allemaal gruwelijk uit, maar 't kind fietst alweer vrolijk naar school!
voor
de 'tijdens' laat ik even weg....
na
Geen opmerkingen:
Een reactie posten